İnsanın iç âlemine yönelik her türlü eylemin yalnız icra edilmesi gerekir; ibadet, tefekkür, yürümek, yazmak gibi... Burada söylenenler insanın kendinden kendine doğru devam eden seferinin başka isimler etrafında izah edilmesinden ibarettir.
Bu sonsuz evrende biricik ve yapayalnız olan insanın kendi etrafındaki her şeyin yine ona ve biriktirdiği şeylere göre konumlandığını en başta kabul etmesi gerekir. Yürümek böyle yalnız icra edilmesi gereken insanî eylemlerin en başında gelir. Çünkü yürüyüş boyunca düşünülmesi, dışarıdan içeriye dâhil edilmesi gereken birçok şey vardır. Şeylerin her biri insan düşüncesine ve duyguya yükselecektir nihayetinde. Bu da mukemmel bir odak hâli ister her insandan. Bu asla bencilce bir talep değildir.
Kendinden kendine sefer hâlinde olan birinin yalnızlığı kadar gerekli çok az şey vardır bu hayatta. Öyleyse yürürken tıpkı hayatın hemen her ânında olduğu gibi yalnızlığı da peşinen kabul etmek gerekir. Etrafımızdaki çokluğu sadece bu şekilde birliğe davet edebiliriz. Sadece etrafımızdaki şeyleri değil elbette... Biz yürürken kendimizi bu birliğe ve onu duymaya hazır hâle getirmeye çalışırız. Neticede ruhumuz ve bedenimiz, kalbimiz ve zihnimizle derinden derine muhteşem bir seyrin içine dâhil oluruz yürüyüşlerde. Bu sayede bir yaprağın kımıldanışı, çiçeğin güzelliği, manzaranın ihtişamı yürüyüş boyunca ruhumuza dolmaya başlar. Doğadaki her şey katı şeyler olmaktan çıkarak bir mânâ elbisesi giyinirler.
İnsan yürüdüğü esnada bir merkez oluverir. Her şey, bir duygu seli hâlinde insana doğru gelir. İşte bu sebepten yürüyüş yalnız icra edilmelidir. Bir kere daha söylemek istiyorum. Bu asla bencilce bir talep değildir. Etrafı daha iyi duymak, varlığı hissetmek, tabiattaki şeyler bizde bir anlam evrenine kavuşurken buna olabildiği kadar izin verebilmek için bu oldukça gereklidir.
Öyleyse yürümek fiziksel bir aktivite olmaktan çok ötede bir şeydir. O mânevî bir hâldir. Ona ciddi bir önem atfetmek gerekir. Özünde tefekkür olduğu için yürüyüş zaten hareket hâlinde düşüncenin seyri demektir.
Mutasavvıflar bu hayatta kendi kitabımızı yazdığımızı ifade ederler. Yürüyüşün, yazdığımız bu hayat kitabını okuma yollarından biri olduğunu düşünürüm.
Yasin Şen