Beni sevk ettiğin halin hayrıma olduğunu biliyorum. Yalnız kaderin bana tayin ettiği şeye doğru ilerlerken keder ve hüzün dolu zamanlar yaşıyorum. Yalnızlaşıyorum. Ayrılıklar yüreğimi acıtıyor. İnsanların sözleri diken gibi yüreğime batıyor bazen. Yaralanıyorum. Fakat yine de iyileşiyorum zamanla.
Yıkılan benliğimi bu sefer daha başka duygular yanında bir tecrübeyle beraber inşa ediyorum. Artık eskisi gibi değilim. Yaşarken daima zevki ve yararı gözetiyorum. Gönlümü bunaltan her şeyden ve herkesten uzaktayım. Çoğu zaman yollardayım. Kendimleyim. Bitmek bilmeyen duyguların, düşüncelerin içindeyim.
Bana layık gördüğün her türlü cefaya öyle veya böyle katlandım. Bazen ağladım. Gözyaşı döktüm. İsyanın eşiğine geldim. Belki de isyan ettim. Fakat yine de sakinliğime kavuştum.
İçimde bir huzuru yaşıyorum. Hayata dâir beklentilerim her geçen gün daha da azalıyor. Çoğu zaman iç âlemimdeyim. Yazıyorum, geziyorum ve doğaya sinmiş her türlü tecrübeyi gücüm yettiği kadar seziyorum.
Sana kırgın değilim. İçimde nefret yok. İyiliğini dilerim. Çünkü bir imtihandın. Muhtemelen hayatımda öyle de kalacaksın. Bütün sınavlar biter ve geçer. Geçilene dönüp de bakan pek olmaz. Belki senin hükmün de bende bu kadardır.
Artık eskisi gibi değilim. Gücüm yettiği kadar hayatı güzel ve dolu yaşıyorum. Kavgadan ve çatışmadan hoşlanmıyorum. Bir akışın tam içindeyim. Huzurumu seviyorum. Bilmeni isterim. Ben artık eskisi gibi değilim.
