Köydeyim. Ananemi kaybettik. Onu pazar günü toprağa verdik. İnsan ne diyeceğini ne yapacağını pek bilemiyor. Öyle veya böyle hatıralarıyla köyün bir mensubunu daha uğurladık.
İnsanlar teker teker göçüp gidiyor. Arkalarında bir dolu hüzün bıraktıkları yetmiyormuş gibi kendileriyle beraber bütün bir âlem olan tecrübelerini de alıp götürüyorlar. Annanem de öyleydi. Allah rahmet eylesin. Dede Korkut Hikâyeleri’nden fırlamış gelmiş kadınlardan biri gibiydi. Yapan ve yaşatan bir ruha sahipti. Beni ne kadar çok severdi! Ben onun muhabbetini hiç kimsede bulamadım.
Bir insan böyle gani, tok gönüllü nasıl olabilir! Bu kadar karşılıksız nasıl sevebilir! Onun sevgisi benim en büyük talihimdi belki de. Sevilmek ne güzel şeymiş, onu ananemde gördüm ben. Allah rahmet eylesin, nur içinde yatsın.
Cenaze vesilesiyle Mutlu, Sevdi, Ümit Abim, Mıstık Abim geldiler. Köy hafif bir canlılık yaşadı. Yüksel Abilerde, Veysel Abinin evinin önünde deveran edip duran muhabbetlerin içinde buldum kendimi. Hem ağladık hem güldük. Akraba ile elden geldiği kadar hasret giderdik. İnsanları ne çok özlüyorum!
Dün gece gece yarısına kadar muhabbet ettik. Ayşe Yengem ile Melahat Ablam katmer yapmışlardı. Veysel Abi ile Cezmi Emmim ve çocuklar vardı. Epey muhabbet ettik.
Dedemlerin eski evini de güzelce canlandırdık dün. Orası bir araya gelen, bir araya gelmesi zor olan akrabanın hasret giderdiği, bir dayanışma içinde olduğu bir mahal oldu.
Köyde müthiş bir tabiat var. Her yer yeşil. Kuşlar cıvıl cıvıl. Rüzgâr adeta maverayı fısıldıyor. İnsan doluyor, doluyor ve taşıyor. Ruh enginlere kanat açmak istiyor. Tabiatın içindeyim burada. Tavuklar, çiçekler, çocuklar bu usul usul akan zamanın bir yerinde kendilerine ait mütevazı bir dünyada kimseyi rahatsız etmeden kendilerine verilen zamanı yudumluyorlar. Hayat derinliğine akan bir nehir gibi. Kuşatıyor ve sarıyor insanı. Yeryüzüne dökülen güneşin ışıkları gibi dilediğince nasipleniyor insan hayattan. Ben burada vatanı hissediyorum.(…)
Hep gurbeti hisseden gönlüm daralmış ve bunalmıştı. Yakıcı ve ıstırap verici gurbet günlerinden teskin edici vatan duygularına sıla-ı rahim…
Bir de açıkçası pek bir şey yapamıyor insan. Visâlin sarhoşluğu sarıyor beni köyümde.