Hüzünlü ve kederli bir sonbahar akşamıydı. Ben sevdiğin o güzel yerdeydim. Ağaçlar yapraklarını döküyordu. Rüzgâr yere düşmüş yaprakları bir bir savuruyordu. Yine güneş senin dediğin gibi âdeta bir kızıl goncaya benziyordu. Marmara Denizi gözleri öyle bir kamaştırıyordu ki sanki kendi maviliğine gömülüyordu. Gözlerim bir gün Kadıköy rıhtımında uçan kuşlar gibi etrafında süzülüyordu. Sultanahmet’ten Beyazıt’a, Beyazıt’tan Üsküdar’a, Üsküdar’dan Kız Kulesine doğru yüreğim bedeni için mezar arıyordu. Bulsa hemen içine girecekti. Sen beni bırakıp gittikten sonra…
Bazen karanlık, ruhuma matem gibi çöküyordu. O an içim sızlayarak gözlerimden yaşlar akardı. Aktıkça etrafını göl yapardı. Ve bedenim toprağa hasret kalırdı. Çiçekler gibi solardı. Mevsimler gibi gelip geçerdi. Bazen de yüreğim hemen yerinden uzaklaşır fırlar giderdi.‘Hayat buysa aşkın tadı sende kalsın’ derdim. Sonbahar yine geldi çattı, yapraklar tekrardan döküldü. İçimde bir hüzün bıraktı. Sonra beni eski hatıralarla baş başa bıraktı. Bir elimde eski maziden kalmış fotoğraf,bir elimde içki dolu bardak. Eski fotoğrafa bakınca geçmişteki yaşadığımız günler aklıma geliyordu. İçki dolu bardak elimde olunca hemen bir kadeh kaldırıyordum eski günlerin hatırına.
En önemlisi o hatıraların yüreğimde iyice saklanması adına güzel bir şeyler oluşturuyorum. Ama bunların hepsi ‘Sen’ olmayınca olmuyordu. Ne yapılıyor, ne kuruluyor, ne de satılıyor.
Sadece onların üzerinde bir değişiklik yapıyorum. Sen beni bırakıp gittikten sonra…
Yeri geliyor bu yapılanların, gençlik anılarının, askerlik anılarının, mutlu, mutsuz ya da huzurlu, huzursuz vs. hepsi anlatılır. Anlatılır ama bir de anlatana sormak lazım bunları.
“Neden? Nasıl böyle bir şey yapılıyor?” diye… Evet, bunların hepsi sen beni bırakıp gittikten sonra gerçekleşti!..
Sen beni bırakıp gittikten sonra artık o eski ben değildim. Ben yine ben olabilmem için senin yanımda olman gerekiyordu. Ama sen ne yanımdaydın ne de yakınımdaydın. Çünkü sen
beni bırakıp gittikten sonra dertlerimi içime attım.
“Dertlerimi içime attım,
Sen beni bırakıp gittikten sonra…” Yalçın Sevim / Sevimli Şair