Değerli Okuyucularım,
Edebiyatımızda yüzlerce şairimiz bir aşk’a, sevdaya tutulup şiirlerini ve yazılarını bu hissiyatla yazmışlardır.Şairlerin bu durumları onları aşk, ayrılık, hüzün, karamsar ve acılı şiirler yazmaya sevk etmiştir. Bizler ise şiirlerde belirli bir anlam aramadan, o şiirin kime ait olup olmadığını anlamaya çalışırız.Yazılıp okunan şiirler içinde kendi dünyamıza yolculuk yapabiliriz.
Edebiyatımızda toplumcu şiir geleneğinin en önemli şairlerinden olan Ahmed Arif,
“Ay Karanlık” şiirinde sevgilisine duygularını dile getirmiştir. Sevdiği kadın için; hasreti, özlemi ve pek çok duyguyu Ay karanlık adlı şiirinde işlemiştir.
Gelelim şimdi, “Ay Karanlık” adlı şiir’in hikâyesini anlatmaya:
Ahmed Arif’in karşılıksız sevdiği ve bu şiiri yazdığı kişi Leyla Erbil’dir.
Arif, Leyla Erbil ile Ankara’da bir arkadaş ortamında tanışmışlardır. Ahmed Arif o sırada Leyla Erbil’e âşık olmuş ve daha sonra çok sayıda ona aşk mektubu yazmıştır. Leyla Erbil ise Arif’in bu tutku dolu aşkına karşılık vermemiş ve arkadaşlık sınırı koymuştur. Bundan sonraki mektuplarına Ahmed Arif mektuplarına “Leyla zalim Leyla” diyerek başlamıştır. Bu karşılıksız aşktan geriye kalan mektuplar ve şu dizeler vardır:
Ay Karanlık
Maviye
Maviye çalar gözlerin,
Yangın mavisine
Rüzgarda asi,
Körsem,
Senden gayrısına yoksam,
Bozuksam,
Can benim, düş benim,
Ellere nesi?
Hadi gel,
Ay karanlık...
İtten aç,
Yılandan çıplak,
Vurgun ve bela
Gelip durmuşsam kapına
Var mı ki doymazlığım?
İlle de ille
Sevmelerim,
Sevmelerim gibisi?
Oturmuş yazıcılar
Fermanım yazar
N'olur gel,
Ay karanlık...
Dört yanım puşt zulası,
Dost yüzlü,
Dost gülücüklü
Cıgaramdan yanar.
Alnım öperler,
Suskun, hayın, çıyansı.
Dört yanım puşt zulası,
Dönerim dönerim çıkmaz.
En leylim gecede ölesim tutmuş,
Etme gel,
Ay karanlık...
(Ahmet Arif)
Yalçın Sevim / Sevimli Şair