Anasayfa
  • Gündem
  • Asayiş
  • Siyaset
  • Spor
  • Sağlık
  • Ekonomi
  • Türkiye
  • Magazin
  • Dünya Bölge Eğitim Sanat Alışveriş Vefatlarımız
  • Ara
SON DAKİKA:
15:44
Afyonkarahisar Milletvekili Burcu Köksal: EYT olacak EPT
15:19
Afyonkarahisar şehirlerarası otobüs terminalinde uyuşturucu ele geçirildi
13:38
Ertaş: Zamlar sessiz sedasız yapılıyor, müjdeler bağırışa çağırışa yapılıyor!
13:29
Afyon Cenaze İlanları: 2 Şubat 2023
13:11
İhsaniye Belediye Başkanı Tunay Türkmen'in oğlu hayatını kaybetti
Video Galeri Foto Galeri Yazarlar
A
Büyüt
A
Küçült
Yorumlar
  1. Köşe Yazarları
  2. Muhammed Rıdvan SADIKOĞLU
  3. 'Faili Meçhul' Kötülükler
07 Haziran 2020 - 21:01

'Faili Meçhul' Kötülükler

07 Haziran 2020 - 21:01
TAKİP ETTAKİP ET
A
Büyüt
A
Küçült
Yorumlar
'Faili Meçhul' Kötülükler
Muhammed Rıdvan SADIKOĞLU

‘FAİLİ MEÇHUL’ KÖTÜLÜKLER

Sevdiğim ve yazılarımın sıkı takipçisi olan bir okuyucuma “kendini doğurmak” diye bir ifade kullanmıştım kısa bir süre önce. “Bir insan kendini nasıl doğurur ki?” diye sorunca söz vermiştim kendisine, “kendini doğurmak” nedir, yazacağım diye!

Hepiniz takdir edersiniz ki hiç kimse bizi bizden daha iyi tanıyamaz.

Aynaya her bakışımızda veya kendimizle kalabalık kaldığımız her zaman diliminde etrafımızı saran, içimize sızan ve zaman içinde derinliklerimize kök salmaya başlayan, kendini gözümüzde sürekli önemsizleştiren ve dolayısıyla bizi gevşeterek, tedbir almak konusunda bir irade sahibi olmamızı sürekli engelleyen ama kendimize itiraf bile etmekten imtina ettiğimiz yanlışlarımız, kusurlarımız, eksikliklerimiz, hatalarımızın, günahlarımızın yani ‘kötülüklerimizin’ hepimiz farkındayız çünkü.

Müthiş bir kamuflaj yeteneği ile kimseciklere görünür olmamalarından, kendilerini iyi gizlemelerinden dolayı gizli bir hoşnutluk içinde olsak da her insan vicdan denen acımasız yargıcın karşısına dikildiğinde hakkında verilecek hükmü az çok biliyor ve bu konuda ‘kendisi hakkında’ mutlak bir kanaat sahibi kanımca.
Evet; örtmek, ötelemek, ertelemek, yok saymak, görmezden gelmek nefsimizin çok iyi oynadığı, kurallarını çok iyi bildiği ve numaralarını bize en iyi yedirdiği oyunlardan. Bu akli oyunların yenilen tarafı hep biz olduğumuz için, ‘kötülüklerimizi’ nefsimizi (yazık ki) vicdanımıza imam kılan beşeriyetimizle örtbas ediyor; başkalarının üstüne atarak, başkalarında teşhir ederek, başkalarının tabiatıymış gibi göstererek uzakta tutuyoruz kendimizden.

Ancak bunu yaparken aslında kalbimizi öldürdüğümüzü, bize varoluşumuzla yüklenen ‘tevhid’ çipini kirlettiğimizi; kirlenmediği, üstü örtülmediği takdirde yaratıcımızın sesi olan vicdanımızı katlettiğimizi; bizi yaratılanlar içinde ‘eşref’ konumuna getiren aklımızın üzerindeki çıkar odaklı kirimizi, pasımızı ‘her ne hikmetse’ fark edemiyoruz.

Zira (başta kendi nefsim) her birimizin hareketlerinin, sözlerinin, yargılarının, ithamlarının, ihtiraslarının, özensizliklerinin, nezaketsizliklerinin, bencilliklerinin yanisi tonla zarar ve ziyanının hayatın özüne nasıl fenalıklar getirdiğini, kötülüklere hangi kötülükleri eklediğini, kötülükleri nasıl çoğalttığını düşünmüyor, bunun muhasebesini yapmıyor; kimbilir, belki de yapamıyoruz. Bu yüzden de kendimizi yaşanan hiçbir olayda, kurulmuş hiçbir cümlede, kötülükle uzaktan yakından ilgili hiçbir yüklemin öznesi olarak görmüyor; herkesi yakasından tutup sokmak için can attığımız ve bu sayede de (sözüm ona) vicdanımızı rahatlattığımız insanlık imtihanına kendimiz hiç girmiyor; hak ve adalet kantarımıza bir türlü yalnız başımıza çıkma cesaretini gösteremiyoruz.

Sonuçta da yaşanan onca kötülüğü üstlenen kimse olmadığı için, hepsi otomatik olarak birer ‘faili meçhul’e dönüşüyor. Çünkü herkes iyi, herkes mükemmel, herkes doğru, herkes tertemiz olunca bunca kötülüğün sorumluluğunu üstlenecek, bunun özeleştirisini yapacak tek bir suçlu, tek bir fail, tek bir sorumlu ortaya çıkmıyor. Doğal olarak da kötülük; hep bir başkasının suçu, fiili, tabiatı haline geliyor.
Bu faili meçhul(!) “kötülük(ler)” yaygınlaşarak kolektif bir hal alıyor, hayatı çürüterek tüm toplumu kanser hızıyla adım adım nefessiz bırakıyor.

İşte benim okuyucuma sözünü ettiğim ve her fırsatta dile getirdiğim “kendini doğurmak” dediğim şey , tam da burada devreye giriyor.

“Kendini doğurmak”, yani; eşimiz, dostumuz, arkadaşımız, çocuklarımız, sevdiklerimizden başlayarak toplumun her kesiminde meydana gelen üzücü bir olayda, kazada, ölümde, musibette, cinayette, hırsızlıkta, samimiyetsizlikte, gıybette, dedikoduda, iftirada kısacası aklınıza gelebilecek ve bizim “kötü” olarak sıfatlandırdığımız her şeyde “benim payım ne, ben bu işin neresindeyim” gerçeğiyle yüzleşip bu yüzleşmeye hayatında can verebilmek.

Misal; anne ise çocuğunun hatasıyla; öğretmen ise öğretemediği öğrencisiyle; avukat ise tartamadığı adalet terazisiyle; imam ise yapamadığı kanaat önderliğiyle; hakim ise kader biçen hükmüyle, tüccar ise ölçüsüyle; müteahhit ise vicdanıyla yüzleşebilecek.

Herkes kendini doğurduğunda; öğretmen mesleğini çoluk çocuğunun nafakası için sınıfta ders anlatmaktan ibaret bilmeyecek, doktorumuz hastasını ekmek kapısı gibi görmeyecek, avukatımız suçlu olduğunu bildiği müvekkilini berat ettirmeyi başarı saymayacak,  imamımızın mahallenin berberinden farkı olacak; siyasetçimiz işgal ettiği koltuğu yakınlarına istihdam alanı olarak parsellemeyecek, bürokratımız işi kitabına uydurmayı işin kitabından daha iyi bilmeyecek,memurumuz mesai saatini lak-lak’la doldurmayacak,  işçimiz mesaisinin içini lakaytlıkla boşaltmayacak, müteahhitimiz zalim , tüccarımız üçkağıtçı, dilencimiz milyoner, annemiz duasız olmayacak.

Yani hak ve adalet kantarına kendimiz bir başımıza çıkmadıkça, gerçeklerimizle yüzleşmedikçe, kendi kalbimizin elinden tutup onu secde secde gözyaşı ile temizlemedikçe, pişmanlıklarla yoğurmadıkça, tövbelerimizle süslemedikçe; içimizdeki karanlıkları aydınlığa boğmak için “bismillah” demedikçe hiçbir şey düzelmeyecek.

“Peki bizim atamız, dedemiz, babamızın yaşamsal sürecinde nasıl oldu da kötülük bu kadar yaygın değildi; yaygın olan yerlerde ise faili belli idi?” diye sorarsanız…
“Biz hayatla bağlantımızı kaybetmiş insanlarız.” der Dostoyevski “Yeraltından Notlar” adlı yapıtında ve ekler;

“Hepimiz sakatız! Bağlantılarımız o kadar kopuk ki; gerçek hayata karşı tam bir tiksinti duyuyoruz. Bu yüzden de bize bunu hatırlatan insanlara kızıyoruz. Hatta o kadar ileri gittik ki, ‘gerçek hayat’a tam bir yük olarak bakıyoruz”

Çok uzun yıllar önce yazılmış bu sözlerin penceresinden geçmişe kısa bir yolculuk yapalım hep birlikte, sorduğumuz soruya cevap bulabilmek adına;

Zihin koridorlarında taş çatlasa on beş yıl öncesine kadar gidip ‘vaktimizi doldurmak’ adına çaba gösterdiğimiz ve bu çabanın huzurunu gece uykuya yenik düşen gözlerimize teslim olmadan evvel “madalya” diye göğsümüze taktığımız zaman dilimlerini anımsayacaklardır otuz, otuz beş yaş üstü okuyucu ve takipçilerim.

Sonra ne olduysa bilmiyorum.

Özellikle şu son on yıl içinde, adeta ışık hızıyla “vakti doldurma” çağı bitti, “vakit geçirme” çağı başladı.
Biz on - on beş yıl öncesinde dedemizin,ninemizin, babamızın, annemizin rehberliğinde ‘vaktimizi doldurmak’ için gece gündüz demeden, “bana verilen işi en iyi nasıl yapabilirim, kimin yarasını sarabilirim, kimin derdine derman olabilirim, kimin gözyaşını silebilirim, kimin yüreğine dokunabilirim, daha iyi bir geleceğin inşası için bana düşen görev ne” diye deli gibi çalışıp gayret ederken, bu yeni ışınlandığımız çağda ‘vakit geçirmek’ için bütün gayretlerden el ayak çekmek ‘tuhaf bir şekilde’ yetmeye başladı.
Bugün zirve yapmış bir memnuniyetsizlik hali, yanında selam durmuş bir tüketim hırsı, onun da emrine amade doymak bilmez bir hırs ile tüm vaktimizi elimize tutuşturulan, gözümüze sokulan, zihinlerimize boca edilen birtakım hazır menü eğlenceler karşılığında bozdurup harcıyor; konuşuyor, eleştiriyor; bize doğan her güneşle beraber yeniden bahşedilen günümüzün karşılığında ne bize ne de başka birine faydası olmayan, yarınlar açısından da bir katma değer sağlamayacak bir sürü saçmalık alıyoruz ve bu saçmalıklar gün boyu zihin torbalarımızı tıka basa dolduruyor.

Ama işin tuhaf tarafı bu ‘boşunalık’ içinde hepimizin acelesi var ve hep bir yerlere bir şeyler yetiştirme telaşında yaşıyoruz. Bu telaşın tedirginliği ile kendi hayat hikayesini dahi özetinden hızlıca okumaya çalışan; yüzleşmediği, içinin orasına burasına itelediği, sonralara ertelediği şeylerin kamburuyla yaşayan bir insan modeli çıktı ortaya.

Bakın en yakın çevrenizden başlamak suretiyle etrafınıza, “huzur” kavramına kaç kişide ulaşabilir, bu nasipdarlığı elde etmiş kaç kişiyle tanışabilirsiniz?

Görmek, yüzleşmek, yüzümüze vurulan sorulara samimiyetle cevap aramak; kırılanı tamir etmek, itiraf edilmesi gerekeni itiraf etmek, düzeltilebilecek şeyleri düzeltme gayretini bırakın bir tarafa kurulan iletişimler bile asla dinleme üzerine değil; cevap verme ve haklı çıkma üzerine.

Ürettiğimiz bir şey var mı, hayır!

Yaşadığımız çağın biriken dağ gibi sorunlarının çözümü adına bir gayretimiz, bir katma değerimiz peki?
Konuşmak ve eleştirmek dışında ona da hayır!

“Bir hikayesi olmayanın hatırası olmaz” demişti dedelerimiz dinlemiyoruz; “hatırası olmayanın hafızası olmaz” diye eklemişlerdi umursamıyoruz; “hafızası olmayanın bilinci olmaz, bilinci olmayanın hayatı olmaz, hayatı olmayanın hikayesi olmaz” diye üst üste dikte etmişlerdi ama hiçbiri ilgi alanımıza girmiyor bile.
Bu yüzden olsa gerek ki; kelimelerin boşluğu dövdüğü, anlamların buharlaştığı, kutsalların sinirlerinin alındığı bu çağda “saatler harcayıp, uykusuz geceler geçirip cümleler kurmaya çalışmanın, kelimeleri yan yana getirerek anlamlı bütünlükler oluşturmaya çabalamanın bir anlamı kaldı mı” diye soruyorum özellikle son zamanlarda kendime.

Doğurmak için saatlerce kanadığınız, kıvrandığınız bir konu, muhteva ve derinliği ne olursa olsun açık bir tüketim malzemesi artık çünkü.

Duygusal bir çölleşme içinde sanki çağlar öncesinde kullanılan işaret diline sahte bir özlemle kullanılan ruhsuz emojiler, anlamsız işaretler asırlar öncesinden günümüze kadar gelmeyi başarabilmiş, taşıdığı anlam derinliği ile milyonlarca insanın hayati istikametine yön vermiş olduğuna inandığım en hikmetli sözlerin dahi üzerinde anlam lekeleri bırakabiliyor.

Bu zihinsel erozyonu örtbas edebilmek için de plastik kokan nefeslerin ölgünlüğü ve makinelere köle olmuş bir insanlığın esaretinde artık hemen her tarafı plastik çiçekler, suni yeşillikler ve duyguların naylondan mamul, teknolojiye ayarlı imitasyonları kapladı.

Gerek kendi zihin çölüme ve gerekse de şu mevcut ahvalimize rağmen avuçlarının içinde hâlen anlam biriktirmeye çalışan, bu anlamı paylaşma gayretiyle gecesini gündüzüne katan; yaşadığı çağa olan borç ve sorumluluğunun farkında olan seçilmişlere bu pencereden baktığımda yüreğimin derinliklerini kelimelerin tarife güç yetiremeyeceği manasız bir sızı kaplıyor.

Adalet, asalet, hakkaniyet, sulh, selâmet, fedakârlık, ferağat, kanaatkârlık, kardeşlik gibi insanlığın insanca yaşamasını, insanca ve hakça bir dünya kurmasını mümkün kılan en kadîm değerleri hayata geçiren; batılıların bütün dünyayı sömürgeleştirdikleri, hiç bir kültüre hayat hakkı tanımadıkları, kültürlerin kökünü kazıdıkları bir zaman diliminde adalet, hakkaniyet ve kardeşliğe dayalı dünya düzenini insanlığa armağan eden; gelmiş geçmiş hiçbir medeniyetin sahip olamadığı bu koca manevi mirasa karşılık; terazinin öbür kefesinde samimi her gayretin ayaklar altında ezilmesi; kanser hızıyla yayılan zihni çölleşme, bizi biz yapan ve bugünlere taşıyan kültürümüzün ülkesizleşmesi, artık her ferdi etkisi altına alan ve reddedene yaşam hakkı tanımayan bir “idrak yolları enfeksiyonu” ile yaşanan anlam erozyonu var.

Sizi bilmiyorum ama benim bu gidişattan aklımın midesi bulanıyor; zira tüm güzelliklerimiz artık oramıza buramıza takıp takıştırdığımız birer yalan, inceliklerimiz kuru birer tekerleme, dedemizden miras alıp çocuklarımıza emanet bırakacağımız değerlerimiz bozdurup harcadığımız ucuz birer obje, zevksiz birer nesne haline geldi ve kalan kırıntıları da yok etmek üzereyiz.

Bu yüzden olsa gerek; bir hayatımız, bir hikayemiz olduğunu; bu hayatın başrol oyuncusu olduğumuzu, bu rolle göğsünden süt emdiğimiz çağa olan sevgi, merhamet ve adalet kavramları altında ödeyeceğimiz borçları yara almadan farkedemiyoruz. Başımıza gelince veya herhangi bir bela, musibet ile imtihan olununca farkeden gözlerimiz içe dönük değil ve bakışlarımız hep başka yerlere bakmaya hevesli.
Oysa ki dışarının sağır edici gürültüsü içinde yaşarken, duyarken, hissederken, kendimize ve başkalarına yönelirken, kendimizle ve onlarla zamanı paylaşırken, içimizdeki onca şeyle birlikte hayatın içinde akıp giderken farketmeliyiz ki geçmişimizden toplayarak geliyor; elimizde olanı bırakarak; çoğalmak yerine azalarak, parçalanarak, adım adım eksilerek, zamanımızı boşa harcayarak ve belki de en acısı bir daha çıkmayacağımız şu sahnede perdenin kapanmasına aldığımız her nefesle birlikte yaklaşarak ilerliyoruz bu yolu.

İşte benim kendini doğurmak tabirim tam da bu noktada hayat buluyor ve bu sancıyla kıvrananlara, kendini arayanlara, anlamsızlığın zirvesindeki bir çağda anlam yükünü yüreğinde taşıyanlara bir yenilenmeyi, farkındalığı, gayeyi, varoluşu, gayreti, mücadeleyi, teslimiyeti ve tüm bunların yayacağı ışıkla da yaşadığı çağın karanlığını aydınlatmayı fısıldıyor.

Bu fısıltıyı duyanlara, taşıyıp yayanlara, en çok da kendini doğuranlara selam olsun!
 

  • YORUMLAR
adlı kullanıcıya cevap x

Yazarın Diğer Yazıları

  • Din(i)dar - 09 Ocak 2023
  • Kelimelerin Gücü Aşkına - 21 Aralık 2022
  • Çağın Mottosu - 28 Kasım 2022
  • Kalemler Emanettir - 31 Ekim 2022
  • Hayattan Sonrasının Adını Koymak - 06 Ekim 2022
  • Toplum Mühendisliği - 12 Eylül 2022
  • Kendini Tutabilmek - 28 Ağustos 2022
  • Kalp İşçiliği - 28 Temmuz 2022
  • Madımak sizin neyiniz olur? - 03 Temmuz 2022
  • Amasız Adalet! - 29 Mart 2022
  • Kendimize Tutunmak - 03 Mart 2022
  • Kripto İlişkiler - 11 Temmuz 2021
  • Varlık İmtihanını Kaybettik! - 19 Haziran 2021
  • Çirkinden söz ederek güzelleşemezsiniz - 24 Mayıs 2021
  • Orucu "Ne" Oruç Kılar? - 25 Nisan 2021
  • Açlığı Doyurmak - 16 Kasım 2020
  • Kendine Borçlu Kalmak - 05 Kasım 2020
  • Sağlık Emekçilerimize Minnetle - 19 Nisan 2020
  • CORONA KÜLFET Mİ NİMET Mİ? - 30 Mart 2020
  • ANLAYABİLSEYDİNİZ AĞLARDINIZ! - 25 Şubat 2020
  • 1
  • 2
  • 3
Köşe Yazarları
Yağmur
Yasin Şen
Yağmur
Cumhur İttifakı'nın önlenemeyen yükselişi
Recep Yazgan
Cumhur İttifakı'nın önlenemeyen yükselişi
Kadın Milletvekili Aday Sayısı Bir Elin Parmaklarını Geçsin
Fevzi Şen
Kadın Milletvekili Aday Sayısı Bir Elin Parmaklarını Geçsin
Sınırda Kişilik Bozukluğu!
Şaban Öztürk
Sınırda Kişilik Bozukluğu!
 Gündoğdu Yıldırım
Gündoğdu Yıldırım
Osmanlıda Matbaa
Yaşarken Kıymetlerini Bilelim
Lokman ÖZKUL
Yaşarken Kıymetlerini Bilelim
Aşk Dedikleri Şey...
Yalçın Sevim
Aşk Dedikleri Şey...
Din(i)dar
Muhammed Rıdvan SADIKOĞLU
Din(i)dar
Özge Avcu
Özge Avcu
Kendin için yaşayabilir misin?
Arkadaşlık
Mustafa ŞENGÜL
Arkadaşlık
Çok Okunan Haberler
Afyonkarahisar'da Sosyete Pazarı Açılıyor
Afyonkarahisar'da Sosyete Pazarı Açılıyor
Afyonkarahisar'ın yüksek kesimlerinde kar bekleniyor!
Afyonkarahisar'ın yüksek kesimlerinde kar bekleniyor!
Başkan Soyer:
Başkan Soyer: "Yağmur suyu hasadı ülkemize yeniden bereket getirecek"
Afyonkarahisar'da deprem oldu
Afyonkarahisar'da deprem oldu
Afyonkarahisar Cenaze İlanları: 28 Ocak 2023
Afyonkarahisar Cenaze İlanları: 28 Ocak 2023
Afyonkarahisar'da 56 yıldır eğitime önemli katkılar sağlayan okul: Atatürk İlkokulu
Afyonkarahisar'da 56 yıldır eğitime önemli katkılar sağlayan okul:...
Ana Sayfa
Gündem
Asayiş
Siyaset
Spor
Sağlık
Ekonomi
Türkiye
Magazin
Dünya
Bölge
Eğitim
Sanat
Alışveriş
Vefatlarımız
Foto Galeri
Video Galeri
Biyografiler
Yerel Haberler
Günün Haberleri
Arşiv
Gazete Arşivi
Hava Durumu
Gazete Manşetleri
Nöbetci Eczaneler
  • Asayiş
  • Bölge
  • Dünya
  • Eğitim
  • Ekonomi
  • Gündem
  • Sağlık
  • Sanat
  • Siyaset
  • Spor
  • Türkiye
  • Vefatlarımız
  • Foto Galeri
  • Video Galeri
  • Köşe Yazarları
  • Biyografiler
  • Yerel Haberler
  • Günün Haberleri
  • Arşiv
  • Gazete Arşivi
  • Hava Durumu
  • Gazete Manşetleri
  • Nöbetci Eczaneler
Google Play
ücretsiz indirin

  • Rss
  • Sitene Ekle
  • Kanal 3 Canlı Yayın
  • Künye
  • İletişim
  • Çerez Politikası
  • Gizlilik İlkeleri
  • Canlı Yayın
  • Hakkımızda
  • Puan Durumu

Son dakika Afyon haberlerini doğru, güvenilir ve tarafsız gazetenizde takip edin, Afyon gündeminden haberiniz olsun. Afyon Kent Haber'in tüm hakları saklıdır.

Yazılım: Tumeva Bilişim