“Ey yeşil sarıklı ulu hocalar bunu bana öğretmediniz. Bu kesik dansı bana öğretmediniz. İnsanlar havada uçtu, yerde öldüler.
Kardeşim İbrahim mermer putları nasıl devireceğimi öğretmişti. Gün geçmez ki birini patlatmayayım.
Siz kâğıttakileri, kelimelerdekini, sözlerdekini nasıl sileceğimi öğretmediniz…” diyordu Üstad Karakoç.
Hayatımızın merkezine fiziki eksiklerimizi, bedeni açlığımızı, nefsani ihtiyaçlarımızı koymuşuz.
Milatların, tatillerin, yılbaşıların hepsi, ruhumuzu teskin edemeyeceğimiz teslimiyetiyle maddi ihtiyaçlarımızı, bedeni hazlarımızı, fiziki açlığımızı tatmin edebilmenin bahaneleriyle dolup taşıyor.
Mesaileri eğlenceye çevirmenin yollarını arıyoruz; eğlenerek çalışıyor, çalışarak eğleniyoruz…
Yapıp ettiklerimizin tamamı hayattan zevk almanın çeşitliliği üzerine kurulu...
Farkında değiliz, ruhumuz üşüyor, içimizdeki buzullarda soğuk fırtınalar esiyor…
Hangi çağa denk geldik, kimin bedduasını aldık, hangi günahın kefareti ödüyoruz?
İnternetten, sosyal medyalardan çıkıp gelen belaları, kara yazgıları nasıl sileceğimizi bilemiyoruz.
Oradan üzerimize saldıran, ruhumuzu işgal eden, bedenlerimizi esir alan kesik danslara karşı savunma kalkanı geliştiremiyoruz.
Sebepler, sebepler, sebepler; hepsi pişmanlık, hepsi gözyaşı, hepsi yapamadıklarımızın toplamı…
Üzerimizde dolaşan sis bulutlarını dağıtabilecek çareler, sebepler yumağında mı gizliydi?
Kâğıttaki, sözlerdeki, kelimelerdeki, ekranlardaki alın yazılarımızı silecek çareler…
Ordusuyla Cebelitarık Boğazı'nı geçen Tarık bin Ziyad İspanya'ya çıktığında gemileri yakarak askerlerine şöyle seslendi;
“Arkanızda düşman gibi deniz, önünüzde deniz gibi düşman. Nereye kaçacaksınız? Vallahi size ancak sadakatle sabır kalmıştır. Düşmanın silahı, teçhizatı, erzakı boldur. Sizin silahınız kılıçlarınız, erzağınız düşmanın elinde…”
Biz nereye kaçacağız, gidebilsek biz nereye gideceğiz?
Dilimin ucunda Baudelaire’in, “Nerede değilsem, orada mutlu olacakmışım gibi geliyor…” sözü…
Dünyamızı sarıp sarmalamış, ruhumuzu kavurmuş bizi çürüten mefkûresizliğimiz nereyi layık görebilir bize?
Hangi sihirli sözden, hangi efsunlu kelimeden, hangi mucizevi oluştan savunma kalkanı yapabiliriz biz?
“Ne mutlu açlara, doyacaklar…” diyen İsa’yı ihtimal hesabı yapmakla suçlayan Baudelaire, “aç gözlerini doyuramıyorlar” mı demek istemişti?
Ey yeşil sarıklı ulu hocalar;
Ülkümüz, idealimiz, mefkûremiz elimizden kayıp, avuçlarınızın arasından akıp giderken, dijital dansın ortasında ruhlarımızı nasıl doyuracağımızı bize öğretmediniz.
Düşündükçe uzaklaşan, uzaklaştıkça cazibesi artan ülkülerimizi, ufuklar ötesi Kızıl Elmamızı bize göstermediniz.
Ruhumuzu teskin edecek, açlığımızı sonlandıracak mefkûrelerimizden bahis açmadınız.
Üstad Necip Fazıl’ın, “Merhamet, su, toprak, hava, ateş her şeyin temeli... Onu getirin, kuracağı iklimde iyinin ölü bitkileri dirilsin, kötünün diri bitkileri ölsün...” cümlelerini kalplerimize nakşedebileceğimiz ruhi doygunluk seviyesi işaretleyemediniz.
Bizi çürüten mefkuresizliğimizin çaresi yine O’nun şiirindeki;
“Ağlayın, su yükselsin! Belki kurtulur gemi…” mısralarında mı gizliydi?
Diyebilseydiniz...
