Hastalıktan ötürü gözleri görmeyen bir adam, halk şairi Seyrani ile bir sohbet sırasında kendisinde dünyayı görecek göz kalmadığını söyleyerek şikayette bulunur. Bunun üzerine aşık Seyrani:
“HİÇ ÜZÜLME DOSTUM,ZATEN DÜNYADA DA BAKILACAK YÜZ KALMADI.” der
Şair Seyrani haksız mıdır sizce ?
Kafamızı bir sağa bil sola çevirdiğimizde kısa bir süre gözlemci olduğumuzda belki de Seyrani haklı.
Geçmiş zaman olur ki;
Anneler babalar çocuklarını komşularına güvenle emanet ederdi
Darda kalana bütün mahalle koşar
Yardıma ihtiyacı olanın ihtiyacı giderilirdi
Akşam kapıların ışıkları yanar her kapının önünde mis gibi taze demlenmiş çay olurdu
Bir bardak çay içmeden geçemezdin o sokaktan...
Ah ah
Şimdi ne oldu bize de biz bu günleri özler olduk
Mumla arar olduk desek yeridir
Özledin mi diye sorsak insanlara
Her biri bir iç çeker ah ah nerede o günler diyerek
Nerede o eski dostluklar
Nerede o eski akrabalıklar
Nerede o eski komşuluklar
Nerede o eski güven,samimiyet,içtenlik,yardımseverlik
NEREDEEEEEEE
Bizim zamanımızda televizyon bilgisayar yoktu
Arkadaş çevremiz çok çoktu.
Ama birbirimizle oynayacak oyuncak yoktu.
Çıkardık harman yerlerine oynardık çelik çomak.
Çimen üstünde atardık cimbil kobak.
Körebe oynardık,saklanırdık köşe bucak.