Bugün Ankara’daki eve uğrayayım, dedim. Kütüphane olarak kullandığımız odaya girdim ilkin. Yığın yığın kitaplar, dergiler, sözlükler… Ortalık perişan… Zihnime güm diye “Neden bunları biriktiriyorsun ey Yasin Efendi?” diye bir soru düştü. Sendeledim. Olduğum yere çöktüm. Ben kitaplara baktım, onlar da bana… Bir cevap bekliyor gibiydik birbirimizden…
Öyle ya, üniversite boyunca aç-susuz kalma pahasına aldığım binlerce kitap… Sahafların, kitapçıların yollarını arşınlamadığım gün neredeyse yoktu! Bugün perişan bir hâlde kimi Ordu’da, kimisi Ankara’da kimi de Bolu’da öylece duruyor. Kimisi çekyatın altında gün ışığını beklerken, kimisi de gömme dolabın içinde bekliyor. Sahi! Biz niye bu kitapları biriktiriyorduk ki?
Bu soruya kendi içimde bir cevap bulamadım. On üç senedir biriktirdiğim kitaplar ve kütüphanem birden silindi gözümde. Kıymeti kalmadı. Bunların hiçbir işe yaramayacağını düşünüp üzüldüm. Kafam karışık ve içim ezik bir şekilde kitapları düzenlemeye devam ettim yine de. Bolu’ya götüreceklerimi bir kenara ayırdım. Sonra da böyle bir hissiyata kapıldığımda her zaman yaptığım şeyi yaptım. Alacaklarımı alıp derhal mekânı terk ettim. Merdivenleri indim. Dış kapıda karşı komşumuz İbrahim Amca ile karşılaştım. Hâzâ bir beyefendi, çok nazik ve kibar bir insandır. Birkaç kelâm ettik. Kendisi kitaplarla muhabbetimizi(!) bildiği için ayaküstü dahi olsa her zaman sohbet ederiz. Ona yayınlanmış kitaplarımdan da hediye etmiştim. Poşetleri taşımada zorlandığımı görünce yardım edeyim, dedi. Sağ olsun kitapları arabaya kadar birlikte getirdik. Orada “Nelerle uğraşıyorsunuz?” dedi. Ben de öğretmenlikten, kitaplardan söz ettim. “Tabii!” dedi. “Sizler çok hayırlı insanlarsınız!” dedi. Üstüne birçok dua etti. Hayırlar diledi. Teşekkür ettim. Fakat şahsen ben hayırlı bir insan olduğumu hiç zannetmiyorum. Fakat bütün bu hayır dilekleri ve dualara kitaplar sayesinde idi. Bu sözler üzerine içimin ezikliği, kafamın karışıklığı geçer gibi oldu. Fırtına sonrası bir Karadeniz’dim artık.
İbrahim Amca’ya yeni yayınlanan Serhat Düşünceleri’nden takdim edip yola revan oldum.
Öyle ya, üniversite boyunca aç-susuz kalma pahasına aldığım binlerce kitap… Sahafların, kitapçıların yollarını arşınlamadığım gün neredeyse yoktu! Bugün perişan bir hâlde kimi Ordu’da, kimisi Ankara’da kimi de Bolu’da öylece duruyor. Kimisi çekyatın altında gün ışığını beklerken, kimisi de gömme dolabın içinde bekliyor. Sahi! Biz niye bu kitapları biriktiriyorduk ki?
Bu soruya kendi içimde bir cevap bulamadım. On üç senedir biriktirdiğim kitaplar ve kütüphanem birden silindi gözümde. Kıymeti kalmadı. Bunların hiçbir işe yaramayacağını düşünüp üzüldüm. Kafam karışık ve içim ezik bir şekilde kitapları düzenlemeye devam ettim yine de. Bolu’ya götüreceklerimi bir kenara ayırdım. Sonra da böyle bir hissiyata kapıldığımda her zaman yaptığım şeyi yaptım. Alacaklarımı alıp derhal mekânı terk ettim. Merdivenleri indim. Dış kapıda karşı komşumuz İbrahim Amca ile karşılaştım. Hâzâ bir beyefendi, çok nazik ve kibar bir insandır. Birkaç kelâm ettik. Kendisi kitaplarla muhabbetimizi(!) bildiği için ayaküstü dahi olsa her zaman sohbet ederiz. Ona yayınlanmış kitaplarımdan da hediye etmiştim. Poşetleri taşımada zorlandığımı görünce yardım edeyim, dedi. Sağ olsun kitapları arabaya kadar birlikte getirdik. Orada “Nelerle uğraşıyorsunuz?” dedi. Ben de öğretmenlikten, kitaplardan söz ettim. “Tabii!” dedi. “Sizler çok hayırlı insanlarsınız!” dedi. Üstüne birçok dua etti. Hayırlar diledi. Teşekkür ettim. Fakat şahsen ben hayırlı bir insan olduğumu hiç zannetmiyorum. Fakat bütün bu hayır dilekleri ve dualara kitaplar sayesinde idi. Bu sözler üzerine içimin ezikliği, kafamın karışıklığı geçer gibi oldu. Fırtına sonrası bir Karadeniz’dim artık.
İbrahim Amca’ya yeni yayınlanan Serhat Düşünceleri’nden takdim edip yola revan oldum.
