Mânâya dahil edemediğin hiçbir şey senin değil... Maddî tarafından bakınca hiçbir şey senin değil... Yok olucu bu şeyler sadece bir varlık elbisesine bürünmüş. Aldığın kitaptan maksat sadece bilgidir. Okunmayan ve duvarları kaplayan o binlerce cilt, kuru yükten başka bir şey değil... İçerisinde barınamadığın villa, binmediğin araba, harcamadığın para ve daha bir sürü şey aslında senin değil... Etrafına bir bak... Kimin elinde ne kalmış bu dünyada... Bu vefasızın oyuncaklarına, makamına, şöhretine aldırmayandır insan. Aksi hâlde bir yalanın peşinde tükenip gidiyor hayatlar. Mânayı yok gösteren âlemin kendisi yoktur. Bizim anlamakta ve yaşamakta güçlük çektiğimiz hakikatin kendisidir bu... Bunu anla ve iyice belle yeter.
O zehir gibi gönle ağırlık veren madde, sahte gülüşler, fânî ilişkiler, kariyer basamaklarını tırmanırken yaşadığın haz, tuttuğun takımın galibiyeti, izlediğin TV programı, internet oyunları ve sosyal medya hepsi ama hepsi seni sinsice tüketen ve ömür sermayeni perişan eden tuzaklardan başka bir şey değil... Yaptığın iyiliğin, ettiğin duanın, seni sana tanıtan bir tefekkürün, içinde derinleşmene vesile olan bir yürüyüşün, kalbindeki zenginliği tanıman için aslında bir fırsat olan o muhteşem yalnızlığın sana kaldığını, senin olduğunu, senden hiçbir zaman ayrılmayacak olanların da bunlar olduğunu anladığın vakit o var edici yokluğun damarına girmiş olursun. Sen bunu anla yeter. Ha bir de hayatı anlamlandırmana vesile oluyorsa okumaya ve yazmaya çokça vakit ayırmalısın. Bu kadar cümbüşten maksat senin kendini bilmendir. İnsanı da komik durumlara düşüren kendini bilmediği hâlde her şeyi biliyorum zannetmesidir. Bir sey bilmiyorsun kendini bilmiyorsan. Kendini bilmiyorsan bir şey bilmiyorsun. Mesele bu kadar basit fakat kabul etmek de o denli zor...
