Yasin Şen yazdı: Doğa Denilen Bilge!
Eğitimci-Yazar Yasin Şen köşe yazısında Doğa denilen Bilge isimli yazısına yer verdi.
DOĞA DENİLEN BİLGE
Ben tabiatın insanın karmaşık duygularını tatmin eden sâkin ve şefkatli bir zemin olduğunu düşünüyorum. Çok kıymetli mecazlar oldukları düşünüldüğünde her tabiat unsuru bize mânâyı işaret eden göstergeler hâline geliyor. Bir anlamda tabiat hikmet sahibi bir öğretici oluyor. Tefekkürün kaynağı hâline geliyor. Aslında hep böyleydi ama tabiattan kaçış ve insanın ona aldatıcı tahakkümü bizi kuşlardan, ağaçlardan, ormanlardan, çiçeklerden ayrı ve bunlardan uzak olduğumuz yanılgısına sürükledi. Fakat tabiat her zaman eşsiz bir bilgeydi. Hem de bize her dâim karşılıksız bir şeyler öğretmeye hazır bir bilge… Bir ağaca sırtınızı dayadığınızda ve onun sizi sevk ettiği tefekkür iklimine teslim olduğunuzda ödediğiniz bir bedel var mıdır? Elbette hayır. Bundan elde edeceğiniz huzur, saadet, mutluluk peki… Tabiatın en önemli yanı bütün bunlarla beraber içimizdeki arayış duygusuna hep bir şifa sunmasıdır.
Ne yazık ki, tabaiatla ve kadim bilgelikle arada bir kopuş yaşandı. Şükür ki, bu uzun bir ayrılık dönemi olmadı. Binlerce yıl toprağın her iki anlamda da beslediği insan birkaç yüz seneden beri önce makinanın ve şimdi de sanal bir âlemin emrine girdi. Biraz huzursuz oldu, gurbetini derinden duydu. Perişanlıklar yaşadı. Sonra da içindeki derin huzursuzluğa bir çare bulmak istedi.
İnsanın trajedisi, kendinde bulacağı şeyleri hep dışarıda aramasıdır. Bence bu acı hâlin sonuçları insana öğretilmelidir. Hep bir gurbet duygusuyla yaşayan bizler en azından bunu hak etmiyor muyuz!
Kendimizi yeniden tabiatla ve içimizin hep arzuladığı bir bilgelikle tedavi edebilmeyi öğrenmeliyiz. Bunu da ancak doğanın bize verdiği imkânları tefekkürümüzle harmanlayarak başarabiliriz.
Doğa bilgedir. İçimizdeki şeyleri yıkarken o, bizi ikaz eder. Bunu bilgece, hikmetin dilini kullanarak yapar. Doğanın kendisi böylece insana müthiş bir terapi sunuyor. Tabiatın etkileri bizim yaptığımız şeylerin tesiri gibi olmuyor. Öncelikle tabiat bir sükûnet hissi veriyor bize. Yani önce sakinleştiriyor, sonra içimize dönmek için ısrarcı oluyor. Sabır, muhabbet, güzelliği görmek gibi hisler de hemen yine onun sayesinde gönlümüzde beliriyor.
Bütün bunlar insanın kendini tanıması ve anlaması için büyük bir imkân ve güzel bir başlangıçtır. Ben, işte bu yüzden tabiata, ormanlara, ağaçlara, çiçeklere ve onların hemen başucunda hür bir şekilde yücelen dağlara sığınmayı, onları tefekkürümün basamakları kılıp içimdeki dengeyi onlarla beraber yakalamayı deniyorum ve bunu herkese tavsiye ediyorum.